Stand Comedy

Μεσημέρι φθινωπόρου, χαλαρή, σε μια πολυθρόνα του σπιτιού μου, παραδομένη στην αγκαλιά του Μορφέα. Ξαφνικά την ησυχία σπάει ένα κουδούνισμα τηλεφώνου.

Μισοζαλισμένη από τον ύπνο ακόμα,απαντώ.

Ηταν η θεία μου, από Κρήτη.

Κλείνω και τηλεφωνώ στην αδελφή μου. Χάσαμε τον παππού μας. Ηρέμησε ο καημένος,πάλευε με τον καρκίνο καιρό τώρα. Καρκίνος στον πνεύμονα με μετάσταση στα κόκκαλα. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πόσο επίπονο ήταν αυτό.Γι΄αυτό λέω, ηρέμησε....Ενενήντα Μαίων ο παππούς, είχε κάνει τον κύκλο του.Με παιδιά,εγγόνια και δισέγγονα...

Ραντεβού με την αδελφή μου στο Ελ.Βενιζέλος.Προορισμός, η Κρήτη, το χωριό μας, το μέρος όπου μέχρι και τώρα, περνάμε όλα τα Καλοκαίρια μας, καλά και άσχημα!

Στην διάρκεια της πτήσης σκέφτομαι τους γονείς μου.Κυρίως την μητέρα μου.Ήταν ο πατέρας της.Θα ξεκουραστεί κάπως κι αυτή τώρα.Το να φροντίζεις έναν γέρο ανθρωπο που είναι συνέχεια ξαπλωμένος στο κρεββάτι είναι φοβερά δύσκολο.Αυτή, μαζί με τις δυο αδελφές της.

Σκέφτομαι πως θα έχει μαζευτεί σχεδόν όλο το σόι.Είμαστε και πολλοί.Καρπερός βλέπεις ο παππού Μανώλης!Έξι παιδιά και δεκατρία εγγόνια.

Τα συναισθήματα που κυριαρχούν - και για τις δυο- κυρίως ειναι η θλίψη των αναμνήσεων, που χάνονται μαζί με τον παππού.

Το σπίτι γεμάτο συγγενείς, φίλους και συγχωριανούς που έχουν έρθει για τα συλληπητήρια.Κόσμος μέσα κι έξω από το σπίτι.Βλέπεις ο παππούς υπήρξε επί σειρά ετών πάρεδρος του χωριού, και αγαπητός θα ήθελα να πιστεύω.

Αισθανόμαστε όλα τα βλέμματα πάνω μας, κάτι που συμβαίνει πάντα στα χωριά, ακόμη και σε τέτοιες περιπτώσεις. Το κουτσομπολιό ποτέ δεν πεθαίνει.Αθάνατο...!

Το περιμέναμε,είναι κάτι που ξέρεις ότι θα συμβεί και δεν μπορεις να τ΄αποφυγεις,όσο κι αν σ΄εκνευρίζει.

Μετά από καμιά ώρα, φτιάχνοντας καφέδες και σερβίροντας πορτοκαλάδες και μπράντυ, μαζί με την αδελφή μου και την πανικόβλητη ξαδέλφη μου, που βρίσκόταν ήδη εκεί,είπαμε να κάνουμε ένα break, βγαίνοντας για λίγο έξω στον καθαρό αέρα.

Βλέπω από μακρυά την θεία Ευτέρπη ν΄ανηφορίζει προς το σπίτι.Αγνώριστη σχεδόν, ακόμη και από μακρυά.Πρησμένο πρόσωπο,πρησμένα χείλια,μαυρισμένα μάτια και δυό χέρια, που αντι να είναι τεντωμένα προς τα κάτω, όπως είναι το φυσικό,σπασμένα από τους αγκώνες και κάτω, μαζί και τα δάκτυλα, εκτός τον δείχτη.Χέρια λυγισμένα εξαιτίας του γύψου και ο δείκτης να διακρίνεται τεντωμένος προς τα πάνω.

Γυρίζοντας προς την ξαδέλφη, θέλοντας να βεβαιωθώ γι αυτό που βλέπω και δεν είναι από την ένταση της μέρας, είδα μέσα στα μάτια της αυτό το παιχνιδιάρικο,ψιλούπουλο και συγχρόνως ψευτοαγαθιάρικο βλέμμα που παίρνει όταν ξέρει ακριβώς πια θα είναι η αντιδρασή μας σε κάτι που έχει συμβεί και δεν γνωρίζουμε.Βεβαιώθηκα, περιττό να πω.

Αυτό το βλέμμα, που ξέρω να το διακρίνω από μικρά κοριτσάκια που είμασταν!

Η θεία 1.55 περίπου στο ύψος, είχε πέσει από το μπαλκονάκι του σπιτιού της, κατευθείαν στο κήπο, ενώ τίναζε. Μου το είχε αναφέρει βέβαια η μητέρα στο τηλέφωνο, αλλά τέτοιο θέαμα, δεν το περίμενα.!!!

Ω, φιλεύσπλαχνε Θεέ!! Γιατί σε μένα κι αυτό?Ατιμούλη, τι άλλα παιχνίδια θα συνεχίσεις να μου παίζεις τριγύρω, πάνω σε τούτον το μάταιο κόσμο? Και σε τέτοιες ώρες?

Στο παρά πέντε πρόλαβα να τραβήξω τις άλλες δύο έτσι ώστε να μην μας πάρει πρέφα,τουλάχιστον εκείνη, ξεσπώντας συγχρόνως σε ασυγκράτητα γέλια, όλες μαζί.!!!

Μόνο η εξαδέλφη ήταν λίγο πιο συγκρατημένη γιατί την είχε ξαναδεί.Παρόλαυτά δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί ούτε εκείνη.Είναι και η ``αδύναμία`` που της έχει....!

Θεία Ευτέρπη εστί ιδιότροπη γεροντοκόρη,υποκρίτρια,συμφεροντολόγα και κουτσομπόλα.

Οι περισσότεροι από τους συγγενείς την αποφεύγουν για όλα αυτά και γι άλλα τόσα.

Η κηδεία και ο θρήνος για τον παππού κόντεψε να μετατραπεί σε stand comedy.

Είδαμε και πάθαμε να σταματήσουμε τα γέλια,κι ευτυχώς που η μέρα είχε πάρει να νυχτώνει, και δεν καλοφαινόμασταν εκεί που είχαμε κρυφτεί στην πίσω μεριά του σπίτιού.

Επρεπε κάποια στιγμή, να ξαναμπούμε μέσα, μαζί με τους υπόλοιπους,μαζί με την θεία Ευτέρπη...

Συγχώρα μας Θεέ μου!Ήμαρτον...Δεν το θέλαμε κι εμείς...

Μπαίνοντας μέσα είχαμε ν΄αντιμετωπίσουμε τα υποτιμητικά βλέμματα της γιαγιάς,της μητέρας και της θείας Πελαγίας- μαμά εξαδέλφης,αδελφή μαμας-,είχαμε αργήσει να επιστρέψουμε...

Έτσι με την ουρά στα σκέλια και αποφεύγοντας –χωρίς μεγάλη επιτυχία-την Θεία Ευτέρπη, συνεχίσαμε να φτιάχνουμε καφέδες και να σερβίρουμε όλη νύχτα.

Την επόμενη μέρα έγινε η κηδεία και το απογευματάκι πήραμε το δρόμο του γυρισμού.

Ξεκαρδισμένες στα γέλια κάθε φορά που φέρναμε την θεία Ευτέρπη στο μυαλό μας.

Δεν υπήρχε περίπτωση κάποιος που μας κοίταζε να πίστευε ότι γυρίζαμε από κηδεία!!

Στο Ελ.Βενιζέλος είχε ερθει να μας πάρει ο Γιώργος.Μας έβλεπε να χασκογελάμε σε όλη την διαδρομή, χωρίς να καταλαβαίνει, και σιγουρα δεν ήταν η αντίδραση που περίμενε.

Ίσως είναι ντροπή να πω ότι σε τόσο ευχάριστη κηδεία πρώτη φορά πήγα.

Να ΄σαι καλα θεία Ευτέρπη.!

Μακαρία σου η μνήμη παππού! Καλό ταξίδι!