Απο τον Μίνωα στο Καζαντζάκη

Το μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας και το πέμπτο της Μεσογείου.
Αποτελείται από τους νομούς: Χανίων, Ρεθύμνου, Ηρακλείου και Λασιθίου.
Πέντε χιλιάδες χρόνια ιστορικής πορείας, λαμπροί πολιτισμοί, αλλά και πολυάριθμοι κατακτητές άφησαν την σφραγίδα τους στο νησί, προσδίδοντας του την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του.
Την μοναδικότητα της Κρήτης δημιουργούν επίσης οι έντονες αντιθέσεις του τοπίου και της γεωμορφολογίας της.
Η Κρήτη με το επιβλητικό της τοπίο συνδέθηκε από τους αρχαιότατους χρόνους με μια σειρά μύθων,
πολλοί από τους οποίους ανάγονται στο Μινωικό παρελθόν της.
Εδώ γεννήθηκε ο πρώτος των θεών, ο Δίας.
Λαμπρές μορφές της πολιτικής και πνευματικής ιστορίας μας κατάγονται από την Κρήτη: ο Βιτσέντζος Κορνάρος, ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Νίκος Καζαντζάκης και πλήθος άλλων.

ΚΡΗΤΙΚΕΣ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ

Φονιά του ονείρου θα σε πώ
πάλι μπερμπάντι ήλιε
που βγήκες και με ξύπνησες
την ώρα που μου μίλιε

Πρόβαλλε μπλιώ φεγγάρι μου
για δεν αντέχω άλλο
να μοιραστούμε τον καημό
από ένα σερντά μεγάλο

Αν μ΄αγαπάς κι ΄ναι όνειρο
ποτέ να μην ξυπνήσω
μες την γλυκάδα τ΄όνειρου
θέλω να ξεψυχήσω

Ο έρωτας κι ο θάνατος
ίδιο σπαθί βαστούνε
κι οι δυό με τρόπο ξαφνικό
και ύπουλο χτυπούνε

Τα χείλη σου τα κόκκινα
θα ΄θελα να φιλήσω
μα εκείνα στάζουνε κρασί,
φοβούμε μη μεθύσω

Ο έρωτας σαν ποταμός
θολός και κατεβαίνει
κι είναι οι ελπίδες μου κλαδιά
σπασμένα και τα σέρνει

Όπου είναι οι πίκρες κι καημοί
εκιά ΄ναι κι ελπίδα
είναι δέντρα που μαδούν
μα ξαναβγάζουν φύλλα

Στις καταιγίδες της ζωής
ο φίλος μένει φίλος
και μες τους βάτους να βρεθεί
ο κρίνος είναι κρίνος

Οταν βραδυάζει χαίρομαι
Σαν ξημερώνει κλαίω
Γιατί κι εγώ τον πόνο μου
Τη νύχτα τον ελέω

Ως μ΄έκαψες να μην καείς
Γιατί θα σε λυπούμαι
Θέλω να ζείς, να χαίρεσαι
Κι εγώ ας τυραννούμε

Εγώ κέρά μου υποχωρώ
Και στο Θεό σ΄αφήνω
Που τον ελένε δίκαιο
Να τον εδώ κι εκείνον.

Από τα Μάλλια σαν περνάς
Και πας για Σεληνάρι
Ένα κεράκι άναψε
Στου Αη Γιωργιού την χάρη