Λόγια Σταράτα!

Με αφορμή το τελευταίο post της φίλης μου Νέμερτις της 28ης Απριλίου θα ήθελα να δώσω μια απάντηση και από εδώ.
Είναι σίγουρο ότι με το ζόρι φίλος δεν γίνεσαι.Και για να είσαι φίλος καλός, πρέπει να έχεις κάνει τον κόπο να μάθεις τον άλλο, να ενδιαφερθείς γι΄αυτόν, να τον έχεις έννοια,να τον ακούς...
Εχω βαρεθεί να απογοητεύομαι από ανθρώπους που το παίζουν φίλοι, από ανθρώπους που θα με ρωτήσουν τι κάνω από υποχρέωση και μόνο, και που τις περισσότερες φορές δεν ακούν καν την απάντηση!
Μερικές φορές γίνομαι σκληρή με κάποιους και παρεξηγούμαι αλλά την υποκρισία δεν την αντέχω.
Μικρή μου Νέμερτις μη μασάς, στο κάτω κάτω τα προβλήματα μας κάνουν πιο δυνατούς.Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν χρειαζόμαστε φίλους γύρω μας.Όλοι έχουμε ανάγκη από φίλους.
Είμαι Επιληπτική σαν την Νέμερτης,από τα τέσσερα μου!Από τα τέσσερα παίρνω φάρμακα και συνεχίζω. Από τα τέσσερα έπρεπε να μάθω να ζώ μ΄αυτά!Και όχι δεν είναι το ίδιο, και ναι αλλάζουν πολλά. Προλαβαίνω αυτούς που έστω και καλοπροαίρετα θα πουν ότι δεν έχουμε τίποτα και ζούμε μια ζωή όπως όλοι οι άλλοι.
Στερούμαστε αρκετά.Τώρα αν όλο αυτό δεν θέλει δύναμη, δεν ξέρω τι άλλο...
Γι΄αυτο σου λέω, μη μου το παίζεις εμένα,δεν μπορείς να φανταστείς πόσο γελοίος φαίνεσαι,στα μάτια τα δικά μου, τουλάχιστον.!
Υπεροπτική? Ίσως. Όμως η ίδια η ζωή μας κάνει ότι είμαστε...Έχω κι εγώ τους λόγους μου και συγχωρήστε με αν ακούγομαι απροσποίητα σκληρή!

Stand Comedy

Μεσημέρι φθινωπόρου, χαλαρή, σε μια πολυθρόνα του σπιτιού μου, παραδομένη στην αγκαλιά του Μορφέα. Ξαφνικά την ησυχία σπάει ένα κουδούνισμα τηλεφώνου.

Μισοζαλισμένη από τον ύπνο ακόμα,απαντώ.

Ηταν η θεία μου, από Κρήτη.

Κλείνω και τηλεφωνώ στην αδελφή μου. Χάσαμε τον παππού μας. Ηρέμησε ο καημένος,πάλευε με τον καρκίνο καιρό τώρα. Καρκίνος στον πνεύμονα με μετάσταση στα κόκκαλα. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πόσο επίπονο ήταν αυτό.Γι΄αυτό λέω, ηρέμησε....Ενενήντα Μαίων ο παππούς, είχε κάνει τον κύκλο του.Με παιδιά,εγγόνια και δισέγγονα...

Ραντεβού με την αδελφή μου στο Ελ.Βενιζέλος.Προορισμός, η Κρήτη, το χωριό μας, το μέρος όπου μέχρι και τώρα, περνάμε όλα τα Καλοκαίρια μας, καλά και άσχημα!

Στην διάρκεια της πτήσης σκέφτομαι τους γονείς μου.Κυρίως την μητέρα μου.Ήταν ο πατέρας της.Θα ξεκουραστεί κάπως κι αυτή τώρα.Το να φροντίζεις έναν γέρο ανθρωπο που είναι συνέχεια ξαπλωμένος στο κρεββάτι είναι φοβερά δύσκολο.Αυτή, μαζί με τις δυο αδελφές της.

Σκέφτομαι πως θα έχει μαζευτεί σχεδόν όλο το σόι.Είμαστε και πολλοί.Καρπερός βλέπεις ο παππού Μανώλης!Έξι παιδιά και δεκατρία εγγόνια.

Τα συναισθήματα που κυριαρχούν - και για τις δυο- κυρίως ειναι η θλίψη των αναμνήσεων, που χάνονται μαζί με τον παππού.

Το σπίτι γεμάτο συγγενείς, φίλους και συγχωριανούς που έχουν έρθει για τα συλληπητήρια.Κόσμος μέσα κι έξω από το σπίτι.Βλέπεις ο παππούς υπήρξε επί σειρά ετών πάρεδρος του χωριού, και αγαπητός θα ήθελα να πιστεύω.

Αισθανόμαστε όλα τα βλέμματα πάνω μας, κάτι που συμβαίνει πάντα στα χωριά, ακόμη και σε τέτοιες περιπτώσεις. Το κουτσομπολιό ποτέ δεν πεθαίνει.Αθάνατο...!

Το περιμέναμε,είναι κάτι που ξέρεις ότι θα συμβεί και δεν μπορεις να τ΄αποφυγεις,όσο κι αν σ΄εκνευρίζει.

Μετά από καμιά ώρα, φτιάχνοντας καφέδες και σερβίροντας πορτοκαλάδες και μπράντυ, μαζί με την αδελφή μου και την πανικόβλητη ξαδέλφη μου, που βρίσκόταν ήδη εκεί,είπαμε να κάνουμε ένα break, βγαίνοντας για λίγο έξω στον καθαρό αέρα.

Βλέπω από μακρυά την θεία Ευτέρπη ν΄ανηφορίζει προς το σπίτι.Αγνώριστη σχεδόν, ακόμη και από μακρυά.Πρησμένο πρόσωπο,πρησμένα χείλια,μαυρισμένα μάτια και δυό χέρια, που αντι να είναι τεντωμένα προς τα κάτω, όπως είναι το φυσικό,σπασμένα από τους αγκώνες και κάτω, μαζί και τα δάκτυλα, εκτός τον δείχτη.Χέρια λυγισμένα εξαιτίας του γύψου και ο δείκτης να διακρίνεται τεντωμένος προς τα πάνω.

Γυρίζοντας προς την ξαδέλφη, θέλοντας να βεβαιωθώ γι αυτό που βλέπω και δεν είναι από την ένταση της μέρας, είδα μέσα στα μάτια της αυτό το παιχνιδιάρικο,ψιλούπουλο και συγχρόνως ψευτοαγαθιάρικο βλέμμα που παίρνει όταν ξέρει ακριβώς πια θα είναι η αντιδρασή μας σε κάτι που έχει συμβεί και δεν γνωρίζουμε.Βεβαιώθηκα, περιττό να πω.

Αυτό το βλέμμα, που ξέρω να το διακρίνω από μικρά κοριτσάκια που είμασταν!

Η θεία 1.55 περίπου στο ύψος, είχε πέσει από το μπαλκονάκι του σπιτιού της, κατευθείαν στο κήπο, ενώ τίναζε. Μου το είχε αναφέρει βέβαια η μητέρα στο τηλέφωνο, αλλά τέτοιο θέαμα, δεν το περίμενα.!!!

Ω, φιλεύσπλαχνε Θεέ!! Γιατί σε μένα κι αυτό?Ατιμούλη, τι άλλα παιχνίδια θα συνεχίσεις να μου παίζεις τριγύρω, πάνω σε τούτον το μάταιο κόσμο? Και σε τέτοιες ώρες?

Στο παρά πέντε πρόλαβα να τραβήξω τις άλλες δύο έτσι ώστε να μην μας πάρει πρέφα,τουλάχιστον εκείνη, ξεσπώντας συγχρόνως σε ασυγκράτητα γέλια, όλες μαζί.!!!

Μόνο η εξαδέλφη ήταν λίγο πιο συγκρατημένη γιατί την είχε ξαναδεί.Παρόλαυτά δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί ούτε εκείνη.Είναι και η ``αδύναμία`` που της έχει....!

Θεία Ευτέρπη εστί ιδιότροπη γεροντοκόρη,υποκρίτρια,συμφεροντολόγα και κουτσομπόλα.

Οι περισσότεροι από τους συγγενείς την αποφεύγουν για όλα αυτά και γι άλλα τόσα.

Η κηδεία και ο θρήνος για τον παππού κόντεψε να μετατραπεί σε stand comedy.

Είδαμε και πάθαμε να σταματήσουμε τα γέλια,κι ευτυχώς που η μέρα είχε πάρει να νυχτώνει, και δεν καλοφαινόμασταν εκεί που είχαμε κρυφτεί στην πίσω μεριά του σπίτιού.

Επρεπε κάποια στιγμή, να ξαναμπούμε μέσα, μαζί με τους υπόλοιπους,μαζί με την θεία Ευτέρπη...

Συγχώρα μας Θεέ μου!Ήμαρτον...Δεν το θέλαμε κι εμείς...

Μπαίνοντας μέσα είχαμε ν΄αντιμετωπίσουμε τα υποτιμητικά βλέμματα της γιαγιάς,της μητέρας και της θείας Πελαγίας- μαμά εξαδέλφης,αδελφή μαμας-,είχαμε αργήσει να επιστρέψουμε...

Έτσι με την ουρά στα σκέλια και αποφεύγοντας –χωρίς μεγάλη επιτυχία-την Θεία Ευτέρπη, συνεχίσαμε να φτιάχνουμε καφέδες και να σερβίρουμε όλη νύχτα.

Την επόμενη μέρα έγινε η κηδεία και το απογευματάκι πήραμε το δρόμο του γυρισμού.

Ξεκαρδισμένες στα γέλια κάθε φορά που φέρναμε την θεία Ευτέρπη στο μυαλό μας.

Δεν υπήρχε περίπτωση κάποιος που μας κοίταζε να πίστευε ότι γυρίζαμε από κηδεία!!

Στο Ελ.Βενιζέλος είχε ερθει να μας πάρει ο Γιώργος.Μας έβλεπε να χασκογελάμε σε όλη την διαδρομή, χωρίς να καταλαβαίνει, και σιγουρα δεν ήταν η αντίδραση που περίμενε.

Ίσως είναι ντροπή να πω ότι σε τόσο ευχάριστη κηδεία πρώτη φορά πήγα.

Να ΄σαι καλα θεία Ευτέρπη.!

Μακαρία σου η μνήμη παππού! Καλό ταξίδι!

ΦΙΛΙΑ, ΛΕΞΗ ΔΥΝΑΤΗ

`` Θα κοιτάζεις τη νύχτα τ΄αστέρια.Είναι πολύ μικρό το δικό μου

για να σου δείξω που ακριβώς βρίσκεται.

Τ΄αστέρι μου θα ΄ναι για σένα κάποιο απ΄όλα.

Έτσι θα κοιτάζεις μ΄ευχαρίστηση όλα τ΄αστέρια.Ολα θα ΄ναι φίλοι σου...``.

Δεχτήκαμε μια επίσκεψη χτές από μια φίλη στο σπίτι για καφέ.

Σε ανύποπτο χρόνο κι ενώ είχαμε μείνει οι δυό μας πια, γυρίζει και μου λεει: « Παρεξηγήθηκα με την Μαρία».Η Μαρία είναι η κολλητή της.

Γιατί? Πως είναι δυνατό? Κολλητές τόσα χρόνια....

Προσωπικά πιστεύω πως ουσιαστική παρεξήγηση δεν υφίσταται μεταξύ ατόμων που αγαπιούνται πραγματικά. Κι αν υπάρξει καλο είναι να λύνεται όσο πιο γρήγορα γίνεται και να μην μένει να αιωρείται στον αέρα. Αν δεν συζητηθεί, να λυθεί, θα βρίσκεται πάντα εκεί, σαν ιός. Καλό είναι να καθαρίζει το τοπίο γρήγορα.

Αποψη μου φυσικά αλλά πιστεύω ότι όταν ενδιαφέρομαι για κάποιον προσπαθώ να τον καταλάβω μέσα από συζήτηση.Τουλάχιστον σε τέτοιου είδους σχέσεις – που κρατάνε χρόνια – ας βάζουμε τον εγωισμό στην άκρη.

Φιλία λέξη ιερή γράφαμε μικροί στα λευκώματά μας.! Συχνά το ξεχνάμε...

Αναρωτιόμαστε ποτέ πόσο εντάξει είμαστε εμείς απέναντι στους φίλους μας? Και φυσικά βάζω και τον εαυτό μου μέσα.

Οι φίλοι είναι επιλογή, δεν σε πιέζει κανένας να τους κρατήσεις.Τους δέχεσαι με τα προτερήματα και τα ελαττώματα τους. Κανείς τέλειος. Τους αγαπάμε γι αυτό ακριβώς που είναι.

Εδώ ταιριάζει γάντι μια σκηνή από μια πολύ γνωστή Ελληνική ταινία με τον Φωτόπουλο. Μιλάω για την ταινία « Λατέρνα Φτώχεια και Γαρύφαλλο».Είναι άρρωστος λοιπόν ο κολλητός του και ρωτάει τον γιατρό πως πάει. Ο γιατρός του απαντάει:«Είστε συγγενής?» «Οχι, κάτι παραπάνω» απαντάει ο Φωτόπουλος, «Τότε αδελφός?» ξαναρωτάει ο γιατρός. Και ο Φωτόπουλος απαντάει:«Παραπάνω,ΦΙΛΟΣ».

Οι παρεξηγήσεις δεν έχουν τη δύναμη να διαλύσουν πραγματικές φιλίες.Αυτοί θα είναι πάντα εκεί, να περιμένουν ένα χαμόγελο μας, μια αγκαλιά μας.

Οι παρεξηγήσεις έχουν δύναμη μόνο όταν έχουν να κάνουν με ΛΥΚΟΦΙΛΙΕΣ, είναι εύκολο να καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος....

Εχω πολύ λίγους καλούς φίλους.Τους αγαπώ όμως ειλικρινά, τον καθένα γι αυτό που είναι όπως είναι.

Αυό ακριβώς που περιμένω κι εγώ από εκείνους, να μ΄αγαπάνε έτσι όπως είμαι, χωρίς να θέλουν να μ΄αλλάξουν. Να με κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είμαι. Τους αγαπώ για την πίστη, το ενδιαφέρον, την συμπαράσταση, το γέλιο που μου προσφέρουν και με κάνουν να ξεφεύγω από τα προβλήματα.....

Εκείνο που μένει άφθαρτο και αιώνιο στον κόσμο

Και κάνει υποφερτή κι ευτυχισμένη τη ζωή,είναι η φιλία.

Η φιλία είναι φυσική ανάγκη κι αρετή στους μικρούς και στους μεγάλους

Και δεν πρέπει ν΄αφανίζεται μέσα στα ψυχρά συμφέροντα...

Από το βιβλίο

``Ο Μικρός Πρίγκιπας``

ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ....

Μετά από αρκετές μέρες απουσίας, να ’μαι πάλι!
Αιτία το ``τέρας`` που ξαναξύπνησε! Ετσι αποκαλώ τις κρίσεις μου!
Τώρα πια συμβαίνει περίπου 2 φορές το μήνα αλλά κρατάει για 4-5 μέρες.
Μόνο που αυτή τη φορά κράτησε λίγο παραπάνω...
Οσο διάστημα κρατάνε,δεν έχω όρεξη για τίποτα,δεν θέλω να βγαίνω έξω, δεν θέλω να μιλάω σε κανένα. Προτιμώ την μοναξιά και την ασφάλεια του σπιτιού μου εκείνες τις μέρες. Νοιώθω ένα βάρος στο στήθος σαν κακό προαίσθημα. Τουλάχιστον, ξέρω πια πόσο περίπου θα κρατήσει, οπότε κάνω υπομονή μέχρι να περάσει. Και περνάει....
Ξέρω,καταλαβαίνω πως δεν είμαι η μοναδική που νοιώθω όλα αυτά. Υπάρχει τόσος κόσμος που ζει τον δικό του Γολγοθά. Και γι αυτό μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα
Ο ένας τον άλλο και όλα όσα γράφονται εδώ.Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο.
Σε όλα αυτά υπάρχει ένας ανθρωπος που μου συμπαραστέκεται και είναι πάντα εκεί, όποτε τον χρειάζομαι. Δεν είναι άλλος βέβαια από τον άντρα μου, που τα τελευταία 7,5 χρόνια που διαρκεί ο γάμος μας είναι πάντα δίπλα μου.Είναι ο άνθρωπος που με έχει στηρίξει όλο αυτό το διάστημα, μου κρατάει το χέρι, παίρνω δύναμη ώστε να καταφέρω να αντιμετωπίσω τις κρίσεις μου. Υπέροχος σύζυγος, υπέροχος άνθρωπος.! Είμαι από τις τυχερές. Δεν θα πώ πολλά Δεν θα ήθελα να διακινδυνέψω ν΄ακουστούν ψεύτικα ή υπερβολικά. Αυτοί που τον γνωρίζουν άλλοστε, ξέρουν ότι δεν υπερβάλλω, και πόσο τυχεροί είναι εκείνοι που τον έχουν φίλο τους.
Υπάρχουν στιγμές που πιστεύω ότι ο Θεός μου έστειλε αυτόν τον άνθρωπο στο δρόμο μου ώστε να με ανταμοίψει για όλη την δυστυχία που έχω ζήσει και ζώ ακόμη με την Επιληψία. Μεγάλη κουβέντα αλλά πολλές φορές ειναι εκείνος η δύναμη μου!
Έχει την μαγική ικανότητα, μόνο με την παρουσία του να μετατρέπει την απελπισία μου σε Ελπίδα!
Τον αγαπώ πολύ, έτσι απλά. Με δέχτηκε και με αγάπησε γι ΄αυτό που είμαι, όπως είμαι. Με επέλεξε, δεν του τυχα αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Τον ευχαριστώ λοιπόν γι ’αυτό!
Μεγάλη υπόθεση η αληθινή αγάπη, σε όλες της τις μορφές!

ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ

Και μετά από αυτή την διαφορετική, ας πούμε, νότα των Μαντινάδων,είναι κάτι άλλο που θέλω να μοιραστώ, εδώ, μαζί σας.
Tώρα θα ήθελα να πώ δυό λογάκια και γι΄αυτούς τους μικρόψυχους, αφελείς «έξυπνους» που μπορεί να έχουν τύχει και στον δικό σας δρόμο.
Και εννοώ εκείνους που είτε από μικροψυχία, είτε από κακία μεγάλη, είτε είς τ΄όνομα της αγάπης τους για κάποιο άλλο άτομο, θα έχουν το θράσος – να το πω – να σας κοιτάξουν στα μάτια και να σας αποκαλέσουν ψεύτες και εκμεταλλευτές.
Εκμεταλλευτές της ίδιας σας της ασθένειας!Ακουσον, Άκουσον.....!
Κάτι τέτοιους το λιγώτερο που μπορώ να τους αποκαλέσω είναι μικρόψυχους ή ηλίθιους.
Πρόκειται μάλιστα και για ανθρώπους που αποκαλούν τους εαυτούς τους Χριστιανούς!
Με την δική μου την νοημοσύνη καταλαβαίνω ότι πρόκειται σίγουρα για ανθρώπους που δεν έχουν γνωρίσει μεγάλο πόνο στη ζωή τους ή έστω δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν ποτέ τις μεγάλες αναποδιές που επιφυλλάσει η ζωή.
Δεν ξέρουν προφανώς πως είναι να ζεις στη σκιά μιας κρίσης.Δεν καταλαβαίνουν καν την αγωνία μας για το μέλλον.Αγωνία όχι μόνο για το αν θα καταφέρεις την κάθε μέρα να ανταπεξέλθεις στη δουλειά σου...... Αγωνία για τον έρωτα έπισης! Θα ερωτευτώ? Κι αν ναι, όταν συμβεί, θα υπάρχει ανταπόκριση ακόμη κι όταν ο ενδιαφερόμενος μάθει ότι πάσχω από Επιληψία? Κι αν όλα πάνε καλά και, έρθει ή ώρα να δημιουργήσω οικογένεια….
Άλλη Αγωνία για το παιδί, θα ΄ναι καλά, θα ΄ναι υγιές?
Είναι τόσα πολλά, και σίγουρα αυτοί οι ανθρωποι δεν μπορούν να νοιώσουν ή να καταλάβουν στο παραμικρό, προφανώς!
Που να καταλάβουν ότι εμείς, ακόμη και τις καθαρές και καλές – από κρίσεις – μέρες, όλα αυτά τα ερωτηματικά δεν μπορούμε να τ΄αποφύγουμε.
Που να καταλάβετε κύριε άγνωστε, εσείς που εκτοξεύεται με «ελαφράν τη καρδίαν», μια τόσο βαριά κατηγορία,ότι όχι απλώς δεν περνά μια τέτοια σκέψη από το μυαλό μας, αλλά και αν συνέβαινε, το μυαλό μας ειναι τόσο γεμάτο με πολυ πιο σοβαρά θέματα που
Δεν θα υπήρχε η διάθεση.
Απορώ πως είναι δυνατό να μην γίνονται κατανοητά αυτά από μόνα τους, έστω κι αν πρόκειται για τον πιο ηλίθιο των ηλιθίων!
Ο κόσμος δυστηχώς, δεν είναι όλος με λουλούδια σπαρμένος.!!
Παρόλαυτά αγαπητοί μου φίλοι και συνοδοιπόροι, κάτι τέτοιους τύπους προσπαθούμε και τους αγνοούμε.!Δεν αξίζουν την παραπάνω προσοχή μας, έτσι κι αλλιώς!
Είναι άνθρωποι που δεν σας γνωρίζουν πραγματικά και ούτε έχουν κάνει τον κόπο να προσπαθήσουν να σας γνωρίσουν καλύτερα και πάνω απ΄όλα να σας γνωρίσουν πραγματικά!
Έκατσα και τα έγραψα όλα αυτά γιατί όπως σίγουρα καταλάβατε, το έχω βιώσει.
Δεν το ελπίζω, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρη ότι σε κάποιους από σας θα έχει τύχει σίγουρα κάποιο παρόμοιο περιστατικό.
Έτσι τι καλύτερο από το να το μοιραστώ μαζί σας!Γιατί εδώ μιλάμε και τα λέμε όλα!!!

Απο τον Μίνωα στο Καζαντζάκη

Το μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας και το πέμπτο της Μεσογείου.
Αποτελείται από τους νομούς: Χανίων, Ρεθύμνου, Ηρακλείου και Λασιθίου.
Πέντε χιλιάδες χρόνια ιστορικής πορείας, λαμπροί πολιτισμοί, αλλά και πολυάριθμοι κατακτητές άφησαν την σφραγίδα τους στο νησί, προσδίδοντας του την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του.
Την μοναδικότητα της Κρήτης δημιουργούν επίσης οι έντονες αντιθέσεις του τοπίου και της γεωμορφολογίας της.
Η Κρήτη με το επιβλητικό της τοπίο συνδέθηκε από τους αρχαιότατους χρόνους με μια σειρά μύθων,
πολλοί από τους οποίους ανάγονται στο Μινωικό παρελθόν της.
Εδώ γεννήθηκε ο πρώτος των θεών, ο Δίας.
Λαμπρές μορφές της πολιτικής και πνευματικής ιστορίας μας κατάγονται από την Κρήτη: ο Βιτσέντζος Κορνάρος, ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Νίκος Καζαντζάκης και πλήθος άλλων.

ΚΡΗΤΙΚΕΣ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ

Φονιά του ονείρου θα σε πώ
πάλι μπερμπάντι ήλιε
που βγήκες και με ξύπνησες
την ώρα που μου μίλιε

Πρόβαλλε μπλιώ φεγγάρι μου
για δεν αντέχω άλλο
να μοιραστούμε τον καημό
από ένα σερντά μεγάλο

Αν μ΄αγαπάς κι ΄ναι όνειρο
ποτέ να μην ξυπνήσω
μες την γλυκάδα τ΄όνειρου
θέλω να ξεψυχήσω

Ο έρωτας κι ο θάνατος
ίδιο σπαθί βαστούνε
κι οι δυό με τρόπο ξαφνικό
και ύπουλο χτυπούνε

Τα χείλη σου τα κόκκινα
θα ΄θελα να φιλήσω
μα εκείνα στάζουνε κρασί,
φοβούμε μη μεθύσω

Ο έρωτας σαν ποταμός
θολός και κατεβαίνει
κι είναι οι ελπίδες μου κλαδιά
σπασμένα και τα σέρνει

Όπου είναι οι πίκρες κι καημοί
εκιά ΄ναι κι ελπίδα
είναι δέντρα που μαδούν
μα ξαναβγάζουν φύλλα

Στις καταιγίδες της ζωής
ο φίλος μένει φίλος
και μες τους βάτους να βρεθεί
ο κρίνος είναι κρίνος

Οταν βραδυάζει χαίρομαι
Σαν ξημερώνει κλαίω
Γιατί κι εγώ τον πόνο μου
Τη νύχτα τον ελέω

Ως μ΄έκαψες να μην καείς
Γιατί θα σε λυπούμαι
Θέλω να ζείς, να χαίρεσαι
Κι εγώ ας τυραννούμε

Εγώ κέρά μου υποχωρώ
Και στο Θεό σ΄αφήνω
Που τον ελένε δίκαιο
Να τον εδώ κι εκείνον.

Από τα Μάλλια σαν περνάς
Και πας για Σεληνάρι
Ένα κεράκι άναψε
Στου Αη Γιωργιού την χάρη

Διάλεξε την ζωή

Ξέρω πως είναι ο φόβος,η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια του αύριο,της επόμενης μέρας,της επόμενης στιγμής....Να μην ξέρεις τι μέλλει γεννέσθαι την επόμενη ώρα,δεν υπάρχει χειρότερο.
Να ανησυχείς για το τι θα συμβεί αν κάνεις κρίση έξω στον κόσμο ή ακόμη και μπροστά σε γνωστούς και φίλους.
Πιστέψτε με ξέρω πως είναι να υποφέρεις από όλα αυτά και από τις αρνητικές σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό σου με τόση ευκολία.
Είμαι σίγουρη πως κι εσείς έχετε αναρωτηθεί κάποια στιγμή,ίσως και παραπάνω,αν υπάρχεται πραγματικά,αφού έχετε την εντύπωση ότι κανείς δεν σας κοιτάζει πια στα μάτια.Κανείς δεν σας μιλάει,κανείς δεν σας ακούει πραγματικά.
Νοιώθεις πως είσαι διάφανος κι εύκολα σε ξεχνούν?
Κανείς δεν θέλει να υποφέρει ή να ζεί μέσα στην Αγωνία.Ξέρετε όμως πόσα πράγματα μαθαίνει κανείς υποφέροντας?Φυσικά δεν εννοώ να κυνηγάμε τον πόνο ή να τον προκαλούμε.
Χρειάζεται Δύναμη για να αντισταθείς στο φόβο και να προχωρήσεις μπροστά παρά την αβέβαιότητα χωρίς εγγυήσεις ή πληρωμή!!
Η Επιληψία μας κάνει δυνατούς κι αλλοίμονο σ΄αυτούς που θα αφεθούν στην ασθένεια τους αμαχητί!
Προσωπικά νοιώθω δυνατή.Επιλέγω να ζήσω!Και να ζήσω όσο καλύτερα γίνεται ανάμεσα σας και μαζί σας!
Όταν ζείς, ελπίζεις,ρισκάρεις και κυρίως αγαπάς!Η ζωή είναι μια στάλα ταξίδι, όπως λεει και γνωστό τραγούδι γι΄αυτό βιαστείτε.

Ο Νίκος Καζαντζάκης λέει:
``Εχεις τα πινέλα,έχεις τα χρώματα,ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα.``
Δεν είναι πολύ όμορφο?
Επίσης έρχεται να συμπληρωθεί από το ακόλουθο:
``Το μυαλό δεν αλλάζει με τον τόπο ή τον χρόνο,
Το μυαλό έχει την δική του θέση,
Κι από μόνο του μπορεί να φτιάξει έναν
Παράδεισο από την κόλαση και μια
Κόλαση από τον Παράδεισο.``
Τζων Μίλτον

ΣΚΕΨΕΙΣ, ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΜΕ ΕΠΙΛΗΨΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 2007

Οταν έρχεται,έρχεται τόσο επιτακτικά,που λες και δεν προλαβαίνω ν΄αντιδράσω καθόλου.Εφόσον αρχίσει να με καταλαμβάνει μοιάζει, λες, μυαλό και ψυχή να εγκαταλείπουν το σώμα μου, γυρεύοντας κάποιο μέρος πιό ασφαλές,όπου θα πρέπει να περιμένω εώς ότου τελειώσει αυτός ο ``τυφώνας-μαρτύριο`` που διαρκεί τόσο λίγο, αλλά που το νοιώθω τόσο έντονα.!

Και ξαφνικά, σαν να βρίσκομαι σ΄ένα μέρος που μοιάζει με έρημο.Σαν να πέταξα εκεί-ως άλλη Νεφέλη-σε μια εικονική πραγματικότητα.Ομως εκεί είναι που συμβαίνει το χειρότερο.
Χειρότερο γιατί συνειδητοποιώ πως όπου κι αν πάω όπου κι αν κρυφτώ κι αν πετάξω,αυτό θα το αντιμετωπίζω πάντα μόνη μου και ως το τέλος του.Επίσης ξέρω πριν επανέλθω καλά καλά πως ότι και να γίνει,όσους ανθρώπους κι αν έχω δίπλα μου σαν βοήθεια και στήριξη ,σ΄αυτή την μάχη θα είμαι πάντα μόνη......

Κι αυτή η μοναξιά είναι που μοιάζει με την έρημο μου.Απέραντη και αχανής...Μια έρημος που δεν ξέρω αν θα έχω την δύναμη να την παλεύω και να την αντιμετωπίζω πάντα.

Σ΄αυτό το μικρό κομμάτι,τις λίγες γραμμές,προσπάθησα όσο μπορούσα να περιγράψω τα συναισθήματα την ώρα που μου συμβαίνει μια επιληπτική κρίση.

Δύσκολο, αλλά εσύ που το διάβασες και έχεις το ίδιο πρόβλημα με μένα- όπως και με τόσους άλλους στον κόσμο-ίσως αναγνώρισες τον ευατό σου μέσα σ΄αυτές τις λέξεις κι έτσι καταλάβειςότι δεν είσαι μόνος σου.
Είναι όμορφο να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος σου μέσα στη δυστυχία του προβλήματος σου κι ας ακούγεται λίγο παράξενο.

Ας σταματήσουμε λοιπόν να κρυβόμαστε κάτω από μάσκες ντροπής και ας αρχίσουμε ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ όπως θα έλεγε μια καινούρια φίλη η Nemertes!
Γιατί δυστυχώς στην χώρα μας δεν μιλάμε.Το γνωρίζω καλά γιατι είναι κάτι που το ζώ -χρόνια τώρα-αποφεύγουμε να το συζητάμε λες και πρόκειται για μεταδοτική ασθένεια.Χρόνια απέφευγα να το συζητώ κι εγώ η ίδια.Μιλώντας ένοιωσα καλύτερα!
Μοιράστηκα καταστάσεις και συναισθήματα που είναι δύσκολο να ειπωθούν και να γίνουν κατανοητά ακόμη και από τούς πιό κοντινούς σου.

Το ότι έχεις Επιληψία είναι δεδομένο.Τώρα όσο πιο γρήγορα το αποδεχτείς και νοιώσεις καλά μ΄αυτο τόσο το καλύτερο για σένα.
Κάποια στιγμή γνώρισα την Νemertes,μια κοπέλα σαν και μένα,μια κοπέλα με το πρόβλημα το δικό μου.
Οταν αρχίσαμε να μιλάμε ήταν σαν να συμπλήρωνε η μία την άλλη.Ιδιες εμπειρίες,ίδιοι φόβοι,ίδιοι προβληματισμοί.
Αδελφές ψυχές!Ηταν τόσο όμορφα!
Είναι άλλο πράγμα κάποιος να δείχνει πως σε καταλαβαίνει κι άλλο να ξέρεις πως σε καταλαβαίνουν σίγουρα και δεν χρειάζεται να κρυφτείς ή να προσποιηθείς για να μη σε παρεξηγήσουν.
Είναι λίγο το διαστημα που γνωριζόμαστε με την Nemertes, θα τολμήσω όμως να πω ότι την νοιώθω πολύ κοντά μου.

Αρχίστε να μιλάτε αν μη τι άλλο θα γίνουμε μια μεγάλη παρέα όλων των ηλικιών!
Χρειαζόμαστε ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ο ένας τον άλλο!