Να ζείς ή να μη ζείς?

Η Αμαλία έφυγε,την έκανε και ηρέμησε!Εμείς που μένουμε να φοβόμαστε!
Λυπήθηκα πολύ γι΄αυτό,ήταν και νέα κοπέλα και υπέφερε όλη της την ζωή...!
Νοσώ από τα 4.Την Επιληψία την έχω ζήσει στο πετσί μου!
Την ξέρω και με ξέρει πολύ καλά!Ανήκει στις ανίατες ασθένειες...
Εγώ στα 36 μου πλέον,32 χρόνια μετά την πρώτη μου κρίση κι ακόμη νοσώ,υποφέρω κι ακόμη τα ίδια.Ίδιοι φόβοι,ίδιες ανησυχίες.
Καθημερινά γύρω μας, φεύγουν ανθρώποι,την κάνουν !Λυπόμαστε,τους κλαίμε,end of story!
Αυτούς που μένουν και που δεν έχουν την τύχη να είναι τελείως υγιείς,ποιός τους σκέφτεται?
Ξέρεις πως είναι να προσπαθείς να βγάλεις την μέρα όσο πιο αξιοπρεπή μπορείς?
Να θέλεις να ζήσεις όλα αυτά τα φυσιολογικά που ζει κάθε υγιείς άνθρωπος κι εσύ να μη μπορείς?
Να θες να ερωτευτείς και να φοβάσαι!
Να έχεις ανάγκη την βοήθεια των άλλων γιατί χωρίς αυτή δεν θα καταφέρεις το αυτονόητο,να ζήσεις!
Να διαφέρεις από τους άλλους χωρίς να το έχεις επιλέξει!
Να νοιώθεις πως πρέπει να απολογείσαι συνέχεια...
Να προσπαθείς συνέχεια για τα πάντα και τίποτα να μην σου έρχεται εύκολα....!
Γενικά να στην δίνει να εξαρτάσαι από τους άλλους.
Να έχεις βαρεθεί πλέον τις απανωτές εξετάσεις κι εκείνους τους γιατρουδάκους που σε χρησιμοποιούν περισσότερο σαν πειραματόζωο.
Να βλέπεις τις φλέβες σου μελανιασμένες από τις απανωτές ενέσεις και να σου ΄ρχεται να βάλεις τα κλάματα από λύπη για τον εαυτό σου.
Να πρέπει να αντιμετωπίσεις μια εξέταση η οποία σου προκαλεί τρόμο και τρέμουλο και μόνο στη σκέψη, αλλά να σκέφτεσαι πως είναι κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις και πρέπει να το κάνεις έτσι κι αλλιώς!
...Και υπάρχουν τόσα πολλά από αυτά που δεν μπορείς να αποφύγεις!
Να ζεις συνέχεια μέσα στην ανασφάλεια του αύριο,μη ξέρωντας τι σου ξημερώνει!
Να αναγκάζεσαι να ωριμάσεις πριν την ώρα σου!

Μήπως λοιπόν ν΄αρχίσουμε να λυπόμαστε περισσότερο και γι αυτούς που μένουν και δεν τους έρχονται όλα τόσο εύκολα?